Pinkstermaandag 5 juni (eergisteren) was ik deelnemer van de Friese Elfstedenfietstocht met de historische stad Bolsward als start- en finishplaats, een mooie tour door het Friese land.

 

In bijna iedere stad en veel dorpen waar je doorheen kwam was het feest, veel muziek en zang en de bewoners hadden hun tuinmeubelen en andere zitjes op de stoep gezet. Je wordt toegejuicht en aangemoedigd door veel toeschouwers, dat stimuleert. Er heerst een leuk sfeertje, gezelliger dan de saaie trainingsritjes die ik vooraf fietste. Een jongen langs de lijn hoorde ik roepen: ‘ Pake fietst ek mai ‘ -opa fietst ook mee- doelend op mijn oude uiterlijk en dan wordt je even geconfronteerd met je leeftijd. Ik hoorde ook de Brabantse- en de Belgische taal klinken onder de fietsers, ook Duitsland was aanwezig, ze kwamen van ver. 

 

KeesWitteveen

 

In het centrum van alle 11 steden moet je een controlestempel halen en er zijn nog 2 extra controlepunten, een aan de Waddenzee en een in Gaasterland. Het is een lange fietstocht: 235 km op een dag, starttijd 5 uur ’s morgens. Om een idee te hebben hoe ver dat is : de afstand Roosendaal – Sneek (Friesland) is precies 235 km, best ver voor een dag.

 

De organisatie was perfect en door duidelijke pijlen op het wegdek kon je niet fout fietsen, belangrijk als je bijna alleen bent tijdens de laatste 50 km.

 

Het was een sportuitdaging, ik wilde weten hoe vitaal ik nog ben. 4 Jaar geleden heb ik die tour ook gefietst en kwam toen zeer fris en vrolijk over de eindstreep herinner ik mij nog, maar ik was toen pas 82.

 

Behalve de leeftijd, ik wordt de volgende maand Deo Volente 86 jaar, had ik nog een bijkomende moeilijkheidsfactor : ik heb de finish gehaald op mijn boodschappenfiets, een herenrijwiel met terugtraprem zonder versnelling en uiteraard zonder elektrische ondersteuning (niet toegestaan). Maar het is een prima fiets,18 jaar oud en een beetje roest, maar hij past mij precies.

 

Ik vind als recreatieve fietser een versnelling niet zo noodzakelijk in dit vlakke land, maar ik moet toegeven dat ik Maandag op de tegenwindtrajecten veel profijt van een fiets met versnelling zou hebben gehad. Dochter Matty heeft een fiets met 8 versnellingen en keerde vorig jaar ook terug uit Friesland met een medaille. Zij, en ook dochter Annemieke, adviseerden mij zeer dringend een nieuwe fiets met versnelling te kopen, maar dat doe ik niet meer op deze vrij hoge leeftijd. Bovendien fiets ik, eergisteren was een uitzondering, niet meer van die lange afstanden.

Het was wel zwaar dit jaar, ik moest er hard voor werken en dat kwam door die zeer harde wind. Vooral de lange trajecten met tegenwind zoals Dokkum-Bolsward en Sneek-Sloten (ca 90 km totaal) was vrij pittig en het lukte mij niet om in de slibstream van de groepjes te komen en daardoor een beetje uit de wind te blijven. Daarvoor was het snelheidsverschil met de race- en sportfietsers te groot, zij 30 of meer, ik 20 km per uur en die viel soms terug naar 15 km zo hard waaide het, ze fietsten mij allemaal voorbij. Ik was een eenzame fietser tijdens die genoemde zware trajecten door het vlakke land. De feestjes in de dorpen en steden beurden mij weer op.

 

Gelukkig viel bij Gaasterland de wind stil waardoor ik de laatste 50 km weer gewoon kon fietsen, de vermoeidheid verdween en om 23 uur kwam ik fit over de eindstreep, een uur voor sluitingstijd.

 

Ik ben wel een doorzetter, geef niet snel op; Nil volentibus ardum, een bekende spreuk (niets is te veel als je wilt). Na het in ontvangst nemen van de medaille en nog een afscheidsbezoekje bij het logeeradres (familie) zijn we terug gereden naar Roosendaal. Ik was niet echt moe maar kreeg slaap, dus Mieke heeft het stuur overgenomen om 3 uur 's nachts waren we thuis.

 

De volgende dag (gisteren) had ik geen spier- of bottenpijntjes en kon ik gewoon mijn dagelijkse bezigheden weer oppakken.

 

Roosendaal, 7 Juni 2017

Kees Witteveen